2024-03-12

De dag van Jasper (22-02-2024)

Jasper Knoester is de decaan van de Faculteit Wiskunde & Natuurwetenschappen. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven

Ik word wakker met hoofdpijn, en de verwachting dat het een hele sombere dag gaat worden. Vandaag viert de universiteit tegen alle verwachtingen in haar 449ste geboortedag, de dies natalis. Voor onze faculteit is deze dies ook niet veel soeps. Het is niet te begrijpen dat Sara Seager, hoogleraar sterrenkunde aan MIT, een eredoctoraat van ons ontvangt in de Pieterskerk. Het is de derde dies die ik meemaak in Leiden en waarschijnlijk de eerste keer waarop ik als decaan geheel voor gek zal staan.

Voor ik naar Leiden kwam heb ik in Groningen een aantal malen een eredoctor de kappa moeten omhangen. Het meest bedroevend was dat bij Desmond Tutu in 2012. Puttend uit zijn ervaringen voor de door hem opgerichte Waarheids -en Verzoeningscommissie in Zuid-Afrika, blaatte hij over zijn vermogen mensen te vergeven. Ja ja, zeg ik dan, Tutu, alles vergeven en vergeten zeker, weg met die man! Ik heb nooit een publiek van ruim 800 mensen met zoveel afschuw zien luisteren als op die dag.

Het eredoctoraat van vandaag is niet gebaseerd op een nooit waargemaakte maatschappelijke rol, maar op wetenschappelijke verdiensten waar je heel grote vraagtekens bij kunt zetten, en ik zie met enig bang vermoeden uit naar de rede die Sara Seager gaat uitspreken. Maar eerst moet er geoefend worden op het verloop van die hele poppenkast. Ik moet veel te vroeg mijn nest uit om tegen 9.30 uur in de Pieterskerk te zijn, die galmbak voor holle frasen, alwaar we met het hele stel clowns onder leiding van Roomsha Bansie, chef banket en aanverwante spullen, door de hele godvergeten sessie heen ploegen.

Na een uur hebben we elkaar genoeg uitgekafferd en loop ik met witte oude man Ignas Snellen, wetenschappelijk directeur van de Sterrenwacht, naar het schavot, pardon, academiegebouw. Aangekomen loop ik de rest van de ochtend uit mijn neus te vreten voordat ik met Ignas, Sara Seager en haar gast Melissa Koester (geen familie) neerstrijk voor een copieuze en gratis lunch. Zoals verwacht slaan de vele calorieën het gesprek volledig dood. Wat is het toch een voorrecht om als decaan zoveel te mogen!

Na de lunch werk ik nog even (haha: nee hoor, after lunch dutje!) voor ik me naar de viering sleep. Ik trek een lakkostuum en rokschoentjes aan, volgens zeer belegen protocol de verplichte kleding van mannelijke [sic] decanen. Ik ben hier, zoals in bijna alles, erg slecht bedreven in, en zou nog steeds aan alle knoopjes en de strik hebben zitten pielen als de pedel me niet met gezonde tegenzin te hulp was geschoten. En dan kan het er ook nog maar net mee door. Gelukkig gaat over alles een toga.

De martelgang naar de Pieterskerk gaat eindeloos langzaam door de stromende regen. Natuurlijk ben ik mijn paraplu thuis vergeten. Drijfnat kom ik aan; de middag is nu al naar zijn gallemiezen. Van kop tot staart is de viering niet om door te komen. Dat geldt zeker ook voor het eredoctoraat; Ignas worstelt zich half huilend door de Latijnse tekst die hierbij hoort, het is een pijniging voor oog en oor. Vervolgens spreekt Sara zonder een woord van dank, en ook nog eens onverstaanbaar, en blijken ook de exoplaneten niet de moeite van het onderzoek waard. Ik hoor er na afloop veel reacties over en constateer dat de faculteit zich na dit eredoctoraat voor enige tijd gedeisd zal moeten houden. We staan er slecht op. Het was sowieso al godsgeklaagd dat het thema van deze dies “nieuwsgierigheid” is; samen met “verbinden” hebben ze deze holle retoriek rechtstreeks uit onze vorig jaar verschenen facultaire strategie gejat.

’s Avonds is er het traditionele diner der hoogleraren; ook al in die ijskoude Pieterskerk. Ik word geduld en breng de stinkende toga naar het Academiegebouw. De wissel van zwart naar wit vest onder mijn rokkostuum; het is een Leidse traditie die werkelijk zo onzinnig is dat hij nergens wordt begrepen. Het wordt een lange avond met slecht eten en eindeloos gezever van collega’s uit de hele universiteit. Rond 23 uur ben ik er helemaal klaar mee en vlucht richting Den Haag. Nog steeds stromende regen en weer nat tot op het ondergoed. De hele wereld vervloekend stap ik rond half 1 eindelijk de stinkende lappen in. De laatste gedachte luidt dat de dag nog erger was dan verwacht; mijn verbinding met de universiteit lijkt verder weg dan ooit.

Origineel: https://www.medewerkers.universiteitleiden.nl/nieuws/2024/02/de-dag-van-jasper-kopie?cf=wiskunde-en-natuurwetenschappen&cd=fnw-bestuur-bureau