2024-03-12

De dag van Jasper (07-03-2024)

Jasper Knoester is de decaan van de Faculteit Wiskunde & Natuurwetenschappen. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven.

Schrikkeldag, een dag die gelukkig niet al te veel bestaat. Maar vandaag is het weer eens zo laat. Een blik op de agenda doet mijn toch al lage energiepijl helemaal verdampen. Ik ben wel wat gewend, maar dit is niet te doen. Ik sleep me uit bed en zit ruim voor 09:00 uur aan een willekeurige vergadertafel.

Maar eerst telefonisch overleg. Daarna volgen drie lange veldslagen met wetenschappelijk directeuren waar geen touw aan vast te knopen is. De variatie is een van de gruwelijke aspecten die mijn bestaan met de dag vollediger uitholt. Vervolgens heb ik de tweewekelijkse vermoeienissen met Monique Leemkuil over de lucide hoop van de wetenschappelijke staf op een nog hoger salaris dan waar ze werkelijk recht op hebben, en de lachwekkende aanvragen voor promotierecht. Huilen staat me nader dan het lachen. We hebben een grote faculteit en onvoldoende budget om naast de top ook de basis nog eens goed te bedienen, dus dat wordt het ten enenmale niet. Het aantal dossiers dat elke twee weken digitaal door onze handen gaat is groter dan de gemiddelde Brabantse mesthoop.

Rond de karige lunch hebben we het maandelijks gewipwap met de wetenschappelijk directeuren. De agenda is loodgrauw. Zo staat er een evaluatie van het facultaire kennisveiligheidsbeleid op het menu. Zoals bekend hebben beide aspecten niet mijn voorkeur, zeker niet nu ik het al een aantal maanden in werking heb gezien. Het is sowieso ondoenlijk om beleid te ontwikkelen en uit te voeren. We zijn aan het leren en leren, en nu zitten we als faculteit ook al tot onze aars in het universitaire kennisveiligheidsbeleid. Terwijl dat al in het eindstadium zit! Naar ik hoop treedt dat hele zooitje helemaal nooit in werking.

Aan het einde van de vergadering besteden we aandacht aan het feit dat vandaag het laatste overleg was waar Jan Aarts, die hufter van het LION, bij aanwezig is. Hij ontvangt als halfslachtige beloning een laf applaus van de vergadering voor al zijn gemekker de afgelopen jaren. Vanaf morgen wordt hij eindelijk de laan uitgeschopt voor Sense Jan van der Molen. Ook voor mij een alleszins treurig moment, want ik ken hen beiden al veel te lang.

Na deze vergadering heb ik nog een laatste ouderwetse schreeuwsessie met Jan Aarts en een overleg met intrigant Yun Tian, over een onderwerp dat vergeet mijn aandacht te vangen. Dit alles in een kamer die steeds meer lijkt op een appartement in een Oekraïens flatgebouw. In de voorbereiding voor de verhuizing naar de nieuwbouw hebben mijn hulptroepen steeds meer van mijn dingetjes ingepakt; alles ziet er steeds onbeduidender uit, zelfs ik zelf. Nog een week en dan rot ik eindelijk mee op! Een vooruitzicht, zoveel kun je ervan zeggen, al kan ik het uitzicht op de paarden en de periodieke brandblusoefeningen missen als kiespijn. Wat is er beter dan een nieuw uitzicht? Ik weet het: een nog nieuwer uitzicht! Pensioen!

Hierna volgen twee nog grotere schreeuwsessies in het academiegebouw: ik tief volledig door het lint tegen het universitaire Onderzoeksberaad en de Raad van Decanen. Om 19:00 uur is mijn stem eindelijk weg en ren ik naar het station. De reis voert naar Groningen, waar ik morgen voor een of andere rukbijeenkomst moet opdraven en verder van plan ben mijn toch al lege kamer nog zeker twee dagen stevig ‘op te ruimen’. Toeval wil dat ook in het verre noorden de faculteit deze weken een nieuw gebouw betrekt, the Feringa Building, alsof het geld tegen de plinten aan blijft klotsen, genoemd naar die klaploper Ben Feringa. Komende week verhuist de groep waarin ik tot op heden word geduld. Natuurlijk is mijn nieuwe ruimte minuscuul; om alleen al mijzelf te huisvesten ben ik genoodzaakt zeker drie decennia aan shit weg te gooien. Ik ben enigszins benieuwd welke wetenschappelijke lijken er uit de kast zullen vallen, maar veel tijd voor contemplatie heb ik mezelf nooit gegeven. Om 21:45 uur arriveer ik in Groningen waar ik naar het krot van mijn vrienden fiets. Mijn band is lek. We echoën platitudes tegen elkaar, net als vroeger, en drinken er goedkope bocht bij tot ver voorbij middernacht. Daarmee is toch nog alles gehaald uit die verschrikkelijke schrikkeldag.

Origineel: https://www.medewerkers.universiteitleiden.nl/nieuws/2024/03/de-dag-van-jasper