2024-04-16

De dag van Jasper (01-12-2022)

Jasper Knoester startte op 1 januari als onze nieuwe decaan. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven als decaan.

Dinsdag 22 november

Dinsdag, ja, dinsdag, maar helaas niet de dag van de door mij zo geliefde gehaktbal. Bij hoge uitzondering heeft de NS de belangrijkste dienstregeling Den Haag – Leiden de laatste week puik op orde, dus is er voor deze V.I.P. geen rede om niet ruim voor de thee op kantoor te zijn. De dag start met een schreeuwsessie waarin een mooi uitgebalanceerde mix van quasi-onderwerpen - onderzoek, onderwijs, bedrijfsvoering - voorligt, allen gegroepeerd rond de hoofdschotel: de nationale ontwikkelingen. We bereiden ook de bestuurlijke foetersessies voor die deze weken gehouden worden op alle instituten; ook de Hortus Botanicus en het Lorentz Center ontkomen er deze keer niet aan. Op de agenda staan, zoals gebruikelijk, de centjes en de puntjes. Als klap op de lachwekkende vuurpijl is er dus genderdiversiteit: de geboorte van nieuwe menssoorten zoals wij die als bestuur zo graag in Nederland lanceren. Als witte oude mannen zullen wij hooggehakt, bejurkt en zwaar opgemaakt ter vergadering verschijnen: dat wordt lachen!

Na een aantal flitsoverleggen boeren Bart en ik rond bammetjestijd Aya Ezawa vol in het gezicht, onze hoogstpersoonlijke ‘diversity officer’ van de universiteit, zoals altijd saluerend en strak in een veelkleurig Leids diversity-uniform gegoten. Voor de vorm herhalen wij luid schreeuwend de eed om het DIE-programma (DIVERSTY! INCLUSION! EQUITY!) nog veel krachtiger binnen de faculteit aan de man te brengen. We hebben het uitgebreid (foto’s!) over de prachtige bokaal die deze lenige oude witte man al eens voor Diversity in Groningen heeft binnengehaald (Who is the MAN? HE is the MAN!) en de dwingend noodzaak om een hele afdeling van toegewijde FWN-diversity officers op te zetten, al was het alleen al om dat wanstaltige uniform in een soort van achtergrond op te laten gaan. Het is een sullig gesprek, behalve wanneer Aya een trainingsprogramma voorstelt voor het heroveren van deze geweldige bokaal (GO FWN!).

Na dit kwartier contact maken met deze ultieme bodem speer ik naar huis, ‘kook’ en vreet met de kinderen een hele pizza weg. Daarna speer ik op de fiets door naar een wijkbijeenkomst. Geen idee waarom ik dit hier opschrijf.

Na het inpraten op Carey (een van de twintig management assistenten van Jasper, red.), peer ik naar het thuishonk voor het Periodiek Bestuurlijk Overleg met het College van Bestuur (PBOCB). Ook op de PBOCB agenda staat een variëteit aan deprimerende onderwerpen, met bovenaan ons eigen vlaggenschip op gendergebied: de facultaire transitie. Het CvB spreekt grote twijfels uit over waar we doorheen willen gaan voor het hogere doel van het diversiteitsbeleid en benoemt ook een aantal aandachtspunten waar we, tijdens de twaalf uur durende operatie die noodzakelijk is voor de transitie tot vrouw, goed aan zullen moeten denken. Zoals de salarisverlaging die, als we de RISE-rapporten mogen geloven, verbonden is met verandering van geslacht. Bart roept nog vertwijfeld ‘Maar dan zijn we onder narcose!’, maar de enige reactie is grote hilariteit van de vergadering. Ook de rest, inclusief de grote togashow, verloopt in een nare atmosfeer, vol kwaadaardige gedachtenwisseling.

Als laatste laten we de universitaire stuurgroep Academia en Motion raaskallen over de lachpuntjes Erkennen en Waarderen en Open Science. Een totaal overbodige beweging, omdat we nu al weten dat alles in Leiden toch stil blijft staan. Het enige nut is dat er geen enkel nut zal zijn, want in Leiden schilderen we alleen met onze eigen kleuren. Ook binnen FWN zetten we de komende jaren belangrijke stappen om alles bij hetzelfde te houden. Voor de grap beginnen we met meer transparantie in ons loopbaanbeleid en het waarderen van verschillende talenten, om dan, als er even niemand meekijkt, met een scherpe U-bocht terug te keren naar waar we begonnen zijn. Hierna speer ik naar huis voor een herhalingsoefening met kinderen en fiets. Ik verklap er nu wel bij dat het om een wijkbijeenkomst over warmtetransitie gaat. Nog een transitie, als dat maar goed gaat!

Net als veel andere steden rolt ook Den Haag een omvangrijk duurzaamheidsprogramma over haar inwoners uit. Een aantal sprekers, die zichzelf al onder die enorme wals projecteren, legt tegelijkertijd en op tamelijk hoge toon de treurige stand van zaken in detail aan willekeurige omstanders uit en organiseert ter plekke kleinere sessies, die echter tegelijkertijd en in dezelfde ruimte plaatsvinden, voor het beantwoorden van door AI opgestelde vragen, bijvoorbeeld over de monumenten die in deze wijk ontbreken. Een grotere puinhoop heb ik nooit gezien. Voor onze wijk, met veel huizen in het duurste segment, is stagnatie duidelijk de enige en beste oplossing in het licht van de transitie, en dan zijn ze bij mij natuurlijk aan het juiste adres! Ik krijg het hoogstpersoonlijk voor mekaar om de vraagstelling tot pas ergens na 2030 op te schuiven. Voor die tijd mogen we zelf aan de ‘slag’; dat gaat best lukken.

Na thuiskomst veegt mijn oog over de agenda van morgen. Tegelijkertijd maak ik, zoals altijd, al het huiswerk van mijn kinderen (who else?) en houd ik een derde oog op de wedstrijd Frankrijk – Australië. Men zegt wel dat mannen niet kunnen multi-tasken! Het is een dag die voelt alsof ik hem twee keer moet beeindigen.

Origineel: https://www.medewerkers.universiteitleiden.nl/nieuws/2022/11/de-dag-van-jasper-1-dec