2024-05-03

De dag van Jasper (2 mei 2024)

Jasper Knoester is de decaan van de Faculteit Wiskunde & Natuurwetenschappen. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven.

Maandag 29 april

Na twaalven word ik gebroken wakker. Ik voel me slechts een tiende van een man en daar is nog niets te veel mee gezegd. De dag is alweer driekwart voorbij: ook deze wordt weer eens he-le-maal niks. 

Sinds zaterdagochtend ben ik met de hele thuisclub in het donkerbruine Ischgl, Osterrrrrreich, om nog eens innig te genieten van de nadagen van het tot uitsterven gedoemde skigebeuren. Even de doodstrijd inkorten door middel van een flinke injectie broeikasgas; smeltende gletsjers bekijken met een pot bier in de hand, wat wil een man nog meer?! We zijn nooit te beroerd om iets van onze vorstelijke toelage te verbranden wanneer we de natuur een destructief handje toe kunnen steken. 

Vorige week was het hier immers nog flink aan het vriezen… er viel zelfs sneeuw. Dat maakte het besluit om hier (en in Duitsland, ja zeker, in Duitsland) de boel eens flink te gaan verzieken heel eenvoudig. De afgelopen dagen hebben we aan alle kanten lekkend onze merktekens in de uitstekende sneeuw die er ligt gebrand. 

Voor vandaag is de voorspelling een hoge temperatuur, yes! De hele familie heeft gisteren bonen gegeten. Men wil toch zeker zijn!

Voor de vorm beantwoord ik nog snel een e-mail om iedereen thuis toch echt het idee te geven dat ik zwaar op congres zit; de rest moet maar wachten. We klokken ons vloeibare ontbijt weg en rijden lange kilometers naar de eenzame kabelbaan die ons dichter bij God brengt. Natuurlijk is er zo ver uit de bewoonde wereld geen hond… alleen natuur, genoeg om de drang tot vernietiging snel in ons op te roepen. Ja, een verwaaide Oostenrijker die de indruk wekt dat hij niet weet dat de wereldoorlog allang is afgelopen, gezien de hakenkruizen op zijn revers. Het ligt natuurlijk ook niet voor de hand om je wintersportvakantie middenin de hel te plannen.

Boven aangekomen lijken bonen overbodig. De weersvoorspelling komt zowaar uit; de koperen ploert laat zich voelen. Toch is de sneeuw hard van de koude nacht; we laten dus meteen alles lopen. Daarna verwarmen we het hele gebied tijdens een paar eenvoudige afdalingen met de meegebrachte vlammenwerpers - we zijn niet voor een gat te vangen. Ook de Zwitserse zijde gaat eraan, mijn favoriete hellingen, gelegen in een amechtige uithoek van het verlaten gebied. Het moet toch mogelijk zijn om alles nog leger en platter te krijgen! We dalen af en schreeuwen onze longen eruit. Wat we niet met consumptiegedrag kunnen vernietigen moet er dan maar handmatig aan geloven. Veel beter dan dit kan het niet!

Om 1 uur zijn we uitgeput en eten een stinkende prak in het Panoramarestaurant Sattel. Sattel? Sattel! De baggernaam die je kunt verwachten van tandeloze boeren met een tot overerving beperkte woordenschat, maar in dit geval zeer toepasselijk. Vanaf het terras op 2500 meter kijken we de aars van Samnaun in en worden we door hoge besneeuwde bergtoppen uitgelachen. Het ontbreekt ons helaas aan tijd om die hele shitzooi tot de grond toe af te breken.

Hoewel we het liefst een flink grote stinkende diesel tot onze beschikking hadden gehad, skiën we tipsy terug naar Oostenrijk en zoeken het hoogste deel van het gebied op. De watjes houden het na de lunch voor gezien - je kunt een kanon afschieten: het liefst hadden we dat dan ook gedaan. We peren door en zijn uiteindelijk klokke 5 uur terug in de papsneeuw van het dal. 

Na thuiskomst is het, zoals gewoonlijk, tijd om er twintig pils in te mikken, de broek te laten zakken en eens ferm op de vloer te spugen, en dan is het opeens tijd voor onze enige zelfgefabriceerde maaltijd van het jaar. Bereid door… Kamiel en mij. Het is een feest; iedereen rent hevig vloekend naar het enige toilet voor een zit van uren, behalve degenen die beter wisten (wij dus), dus die traditie houden we erin. Als iedereen leeg is spelen we het Oud-Hollandsch dopspel en kijk ik met Kamiel urenlang naar een leeg scherm in de huiskamer. Heel ontspannend!

Tegen elven ga ik hongerig slapen. Het voorgevoel waarmee ik vanochtend wakker werd is dus juist gebleken! Dat is wat je wilt, wat je ervan verlangt, wat je ervoor over hebt; iemand moet het toch doen, niemand doet het zomaar voor je, zo werkt het niet. Niemand beseft dat in ons koude kikkerlandje!

Morgen is het weer dag, waarbij de aandacht verdeeld gaat worden tussen hard aanpakken van de natuur en teringherrie op de berg, dit jaar verzorgd door de onvolprezen Black Eyed Peas (geen idee!). Daarna op woensdag nog eventjes kilometers heen en weer gassen tussen de bergen in onze stinkende diesel-Saab uit 1955, liften verzieken die nog open zijn, opnieuw gelukkig met veel zon. Donderdag naar huis, net de dag waarop ik mijn eerste vakantiedag heb aangevinkt. Mazzelaars die we zijn!

Origineel: https://www.medewerkers.universiteitleiden.nl/nieuws/2024/05/de-dag-van-jasper-2-mei-2024?cf=wiskunde-en-natuurwetenschappen