2025-01-10

De dag van Jasper (9 januari 2025)

Jasper Knoester is de decaan van de Faculteit Wiskunde & Natuurwetenschappen. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven.

Dinsdag 7 januari

De eerste dinsdag van het jaar! Hij voelt als de eerste dinsdag ooit, alsof gisteren - maandag dus - de wereld in elkaar gehatseflats is zoals wij hem kennen door een eloquente Schepper, een scheppende hand die secuur zijn Grote en Gewichtige Werk heeft gedaan. 

Ik word wakker van een wekker, wat een uiterst zeldzame gebeurtenis is, want meestal slaap ik er keihard doorheen. Nog wat groggy stommel ik naar beneden, langs de wankele wenteltrap die de definitie is van de staat waarin onze residentie zich bevindt, waar alle ontbijten en lunches van deze week mij wachten. Eten doe ik altijd gecombineerd, per week, dat scheelt enorme bakken vol kostbare (wetenschappelijke) tijd.

Zou iedere wetenschapper eens moeten overwegen!

Al snel verdwijnt mijn toestand, om vervangen te worden door een amalgaan van opwinding en spanning. Een kut  trekt meer dan drie paarden, zo luidt het spreekwoord, maar in dit specifieke geval betreft mijn roes de nieuwjaarsreceptie in de faculteit, hoera! Gelukkig ben ik zo verstandig om alleen mijn stropdas aan te trekken; het pak met het passende (altijd vooraf maten controleren) witte fantasieoverhemd gaat in de tas. Gelukkig maar, die hoogst ontklede toestand, want als ik klaar ben begint het te stortregenen. De regen glijdt van mijn lijf als water van de spreekwoordelijke eend (vette vis?) en alleen de NS is in staat mij een halt toe te roepen, want de treinenloop naar Leiden is tot 9 uur verstoord. Tijd die ik met koortsachtig marcheren en nietsdoen vul. Elk nadeel heb z’n voordeel, zou onze grote filosoof zeggen!

In Leiden hebben we de eerste schreeuwsessie van het bestuur. We hebben elkaar gisteren al toegeschreeuwd, voegden elkaar urenlang duistere formules vol goede wensen en vakantie-ervaringen toe, dus waarom gaan we vandaag dan de herhaling aan? Geen idee, maar ja, een dag niet vergaderd is het leven niet waard. De agenda is licht als een ontbijt voor één dag (waar is die tijd gebleven?) dus nemen we alles rustig door. We wandelen een stukje, voegen dames welluidende woorden toe, nemen een hapje, drinken een drankje, begluren een vogel in het zwerk. Iemand brengt een bal in het spel: we bezigen een licht schopje.

Toch nemen we ook vandaag weer belangrijke besluiten op deze eerste vergadering - belangrijke besluiten zijn er immers altijd! Ons hele leven is vergeven van, nee, bestáát uit, groot belang en het nemen van Grote, Gewichtige Besluiten. Besluiten die hun belang ontlenen aan ons eigen belang, aan onze eigen mate van gewicht! Dit keer zijn het procesmanagement en portfoliomanagement - zaken waarvan het belang in één oogopslag volkomen duidelijk is. Nog zoiets: Integrale Bedrijfsvoering, de hoeksteen van ons geniale strategisch plan. De reden waarom we, ondanks de dreigende wolken uit Den Haag, met budget kunnen blijven rollen. 

Uiteindelijk zou alles moeten leiden tot een eerste, rudimentaire vorm van dienstverlening binnen onze wijdvertakte corporate structuren. In ieder geval iets dat werkt, dat iets klaar speelt, los van het primaire proces; verheldering over wie wat zou moeten doen in de marge. Belangrijk dus, want als iedereen weet wat hij of zij geacht is te doen, hoe klein of onbeduidend ook, helpt het om de werkdruk in het gehele secondaire en tertiare proces (om van het quartaire en hoger maar niet te spreken, dat is een heel schrijnend verhaal) te verlagen. En als het niet lukt, gooien we er gewoon nog wat meer budget uit de primaire geldstroom tegenaan.

Primair loopt immers goed, dat kent geen urgentie.  

Komkommertijd valt niet alleen in de zomer: na de (belangrijke) vergadering neem ik uren de tijd om mails te bekijken en te beantwoorden. Eigenlijk lees ik mijn e-mail nooit en er komt gelukkig ook niets binnen, maar ik verneem uit de gesprekken dat er nu toch een paar urgente zijn.

Daarna neem ik deel aan het traditionele hoogtepunt van deze eerste dag: de lunch met oud-bestuurders. Een aantal kennen mij goed, de rest leert mij kennen, onder het motto: genoeg over mij, wat vind jij van mij? Vreemd om te ervaren dat mensen ook buiten de faculteit een leven en zelfs een carriere op kunnen bouwen; ook voor mij is dat een inspirerende feit! Vervolgens ren ik een rondje met Geert de Snoo door de nieuwbouw.

Snoodaard Geert was ooit decaan, in een periode waarin de basis voor alles werd gelegd. Hij ziet knarsentandend toe hoe ik zijn vruchten pluk en al heb geplukt. Ik realiseer me weer, vrij naar Cruijffie: zolang je hem er niet inkopt zodra het kan, zijn de kansen voor een ander!

‘Wat een bijzondere prestaties. Ik zou iedere genomineerde een prijs gunnen’

Na de rondje (ja man!) knip en plak ik mijn speech bij elkaar en trek alle onderdelen van de komende receptie naar me toe. Iets voor half vier betreed ik op oorlogssterkte de volle zaal. Het publiek is neutraal en de stilte oorverdovend. Toch is dat niet zo gek, want neutraliteit is een kernwaarde die niet alleen bijdraagt aan betrouwbaarheid, maar ook aan het vertrouwen in de gehele organisatie. Gelukkig heeft Mario van der Stelt een zogenaamde ‘Tuesday Talk’ in petto en heb ik genoeg enveloppen in mijn binnenzak om her en der geluk te zaaien. En wat moeten we zonder een haperende internetverbinding met de buitengebieden beginnen? De hele zaal ligt in een deuk! Wat een geweldige warhoofden hebben we toch in huis en wat worden er ‘bijzondere’ prestaties geleverd! Ik ken geen namen uit het blote hoofd, maar ik geniet met volle teugen. Graag zou ik iedere gekozene, nee, iedere genomineerde, een dikke pakkerd op het hoofd planten als dank, om daarna de inhoud van die enveloppen maar weer eens zelf te verbrassen. 

De stront aan de knikker komt van Annetje Ottow.

Als een volleerd trapezekunstenaar voert Frau Ottow haar inventieve programma van buitelingen en beeldvervorming uit in de nok van het gebouw (althans, zo komt het ons, de amechtige toeschouwer, voor), loftuitingen over onze mooie faculteit en uitmuitende leiderschap vermengend met nare maar ongefundeerde waarschuwingen over duistere tijden, een full-body-rub voor het zware gemoed, conform ons kernprotocol. Geweldig! Hierna loop ik zomaar weg (always outrun the crowd) voor een private slemppartij met individuele begroetingen. Een audientie! Erg geslaagd die toespraak, al zeg ik het zelf (en zo laat ik ook door chef propaganda optekenen), maar bij mij begint toch langzaam het stekkertje eruit te schuiven. Rond kwart voor zeven - een latertje - en licht beschonken zigzag ik op de fiets een weg richting het stedelijke hoofdstation.

Thuis staar ik eerst met de ogen dicht enige tijdje naar het plafond voordat ik volkomen bagger wakker word, iets onduidelijks eet en me gedwongen voel de eerste schooldag in het nieuwe jaar met ‘de’ kinderen te evalueren.

Mijn tong klinkt dik, erg veel zinnigs komt er niet uit. Daarom schrijf ik dit stukje en kijk kort naar de lettertjes van het manuscript dat iemand anders heeft bedacht en geschreven, en dat ik morgen in Groningen door een promovendus uit zal laten typen. Zo doe ik nog eens wat. Maar dat is later! Nu bed, morgen de wekker. Het jaar is begonnen, we zijn weer on the road. Laten alle wegen in dit nieuwe jaar nu eens niet naar Rome maar naar mijn geliefde Groningen leiden!