2025-05-27

De dag van Jasper (14 mei 2025)

Jasper Knoester is de decaan van de Faculteit Wiskunde & Natuurwetenschappen. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven.

Woensdag 7 mei – een rustieke dag op het kasteel

Ik wakker vroeg en val met mijn neus in de boter: het ochtendritueel. Daarna (fertig!) is het bikken cement voor de kinderen, mind you, the full english, maar geen lunch. Jasmijntje werkt vandaag thuis haar socials af in het kader van haar studieinspanningen, terwijl Kamiel voor de verandering weer eens school heeft en het sowieso storend vindt dat ik hem wakker maak uit de lethargie waarin hij het liefste verwijlt. Ik ben stipt neun auf ambt (geen idee waar ik opeens dat Deutsche heb opgepikt) voor wat een lange, boeiende, gevarieerde en ook enigszins vermoeiende - ja, ja, Jaspertje, laten we daar voor eens niet omheen draaien - dag belooft te worden.

Het is woensdag, wat meestal betekent dat je een kanonskogel door een lege bestuursvleugel kunt afvuren, maar dat neemt zeker niet weg dat je er sowieso nooit veel schade mee aan zult richten, zo’n loden bal, in termen van verschoten intellect. Tot vijf uur in de middag heb ik iedere negen minuten een afspraak in de agenda staan.

Ik start met een half uur (3 x 9 plus een beetje) achter mijn laptop. Lekker typen in het wilde weg! Dan is er het puntje dat de Raad van Toezicht (Grapperhausje en co) komt buurten over twee weken. We hebben van de week urenlang vergaderd over het idee om hen in de sauna te ontvangen (Pieter kent er een aantal, waaronder een paar waar meer plaatsvindt dan alleen maar zweten, als je begrijpt wat ik bedoel, en niets amuseert me meer dan het idee van een naakte, door andere naakte en harige mannen omringde en zichzelf met een te kleine handdoek bedekkende Ferd in een afgetrapte sauna!) maar uiteindelijk besloten we de hooggeeerde kaalkop toch maar te ontvangen tezamen met de negen wetenschappelijk opperbazen (WD’s) van de onder ons bestuur vallende subdivisies. Niets imposanter dan een muizenleger, een muur van niet van elkaar te onderscheiden, verpapte en verveelde witte grijsaarden.

Gisteren hebben we plannetjes doorgesproken voor een interessant programma, maar ook dat idee hebben we toch uiteindelijk maar weer verworpen. Wat is immers het nut van de noden van een bètafaculteit? Welk probleem moet er worden opgelost? Ik werk de discussie uit op papier, maar het komt steeds weer op hetzelfde uit: wij, de capi di capi, kunnen het beste de loden deur als laatsten achter ons dichttrekken. Huisvesting (altijd te koud) & veiligheid (geen trapliften) vergen zo’n grote investering, om alles klaar te stomen voor een kudde van klare tachtigers die we straks zullen zijn, verknocht aan het pluche, de macht en het rouleren daarvan binnen ons clubje, dat er weinig - zeg maar niets - overblijft voor onderwijs en onderzoek in de bètawetenschappen. Goedbeschouwd toch best belangrijk, al zijn er urgentere problemen, dus daarom maar kappen ermee als wij de laatste adem uit gaan blazen! Maar hoe pak je die discussie aan? Dus gaan we de WD’s gewoon om een kunstje vragen, iets onbenulligs, zoals het presenteren van onze facultaire thema’s. Via een klantreis, dan kun je nog eens lachen! En als klap op de vuurpijl gaan we een of ander oubollig practicum bezoeken. Iedereen moe en tevreden!

Vervolgens beschreeuw ik Maaike Barkema over de mate van uitvoering van juist die belangrijke facultaire strategische agenda. Waar is ie gebleven, hoe groot is ie ook alweer, en hoe ziet hij eruit? Zit er een beetje schot in… er lopen immers wel een aantal hele grote carrieres voor die stoet van belangrijkheid uit. Wie voert die stoet aan, wie duwt wie door die trechter, is de agenda derhalve een stoet? Zou het? Waarom zijn we hier ook alweer aan begonnen, ben ik…, o mijn God, dit hele onzalige idee? Al die rapporten, al die meuk, dat dode gewicht, die woorden? Wat? Even on hold! Met Monique Leemkuil bespreek ik in een volle 3 minuten (een derde deel van mijn tijdseenheid!) de benoemingsvoorstellen voor de wetenschappelijke staf, een voorstel voor de nieuwe samenstelling van onze Ethiek Commissie, voordrachten voor Spinoza- en Stevenpremies en een wervingstekst voor trekkers van de zes facultaire thema’s. Hatsjekidee, done! Met José Kiss (what’s in a name?) neem ik zelfs de agenda’s door van de Wetenschapsberaden van de komende tien jaar. Ik zie u kijken, ken ik dat? Zelf heb ik geen idee, maar starend naar José krijg ik de indruk dat het om de maandelijkse gesprekken met de WDs gaat (voor de duidelijkheid: gesprek = monoloog van beschuldiging en opdracht).

Rond de lunch bekijk ik met Elice Schöne (hoofd HR) en Anouschka Versleijen (directeur Luris) een aantal leuke filmpjes. Tiktok? Net wanneer ik me afvraag waar E & A deze parade van plaksnorren & -baarden, opgeblazen koppen en gekke brilletjes vandaan hebben getoverd, begrijp ik dat het de sollicitanten voor de opvolging van Pietertje Schipper zijn. Een visueel gelijkwaardige opvolger vinden is inderdaad een uitdaging, maar is dat nu wel helemaal de bedoeling? Gekkigheid! Ik maak een selectie van een kandidaat (kennersoogje) die ik volgende week wil spreken, voor mijn bijeenkomst met de selectiecommissie. Het was immers Pietertje die onze volkomen overbodige reis naar het verre Oosten als een zeer lucratieve investering wist te verkopen, een eigenschap die we moeten koesteren.

Na nog meer overleg - overleg, overleg, ik heb plenty overleg - zie ik Sense Jan van der Molen. Is de Pieterpositie niet iets voor hem? We babbelen, uiteraard spreken we elkaar naar behoefte vaker tussendoor. Er volgt nog meer overleg, alsof het idee, de diarree van woorden, nooit een oorzaak of oplossing zal kennen. Kennisveiligheid, met name de komende overgang naar het universitaire beleidskader (ik lees met u mee, ben even benieuwd wie Sie). Gesprek over bedrijfsstages (ik ben zo langzamerhand murw gebeukt) die we gaan organiseren voor de nieuwe mastertrack Hi-tech Instrumentatie die we in het kader van het landelijke Mzzrt-programma inrichten. Hi-tech en Mzzrt, denk ik, goede combi. Ons goed op weg zijn, voldoende bedrijven geïnteresseerd, blabla. We leveren het wit voor in de karnemelkse pap, laten we het daar maar op houden.

Ik sluit de dag (bijna) af in het Gorlaeus Gebouw. Laatste babbel met Pietertje Schipper. Hij geeft me nog een keer inzicht in zijn enorme kennis van alles wat er in het gebouw aan pietluttigheid plaatsvindt, alles dat echt meteen overboord kan - dood, weg - in onze zoektocht naar ‘Laaghangend fruit’, al mogen we die term niet meer gebruiken. Ik zie je, zie je wel, ik zie je nog steeds! Natuurlijk heeft hij nog wat suggesties over onze toekomstige strategie, zijn kroonjuweel en onze toekomstige schraplijst voor ongewensten. Pietertje zal node gemist worden (als kiespijn - foei Jaspertje, das macht man nicht!). Als nieuwe schoenen gratis waren geweest had hij letterlijk zijn schoenen voor zijn opvolger laten staan.

Ik doe nog even telefoontje voor ik met 170 km per uur naar het statige Kasteel Oud Poelgeest race. Aldaar blijkt de term ‘Laaghangend fruit’ inderdaad nooit op ons te kunnen slaan - Overrijp fruit zou de juiste keuze zijn - want we gaan een exorbitant lange en prijzige week tegemoet met het gehele hogere management, zeker vijftig ‘mensen’ groot, inclusief College van Bestuur en decanen. Teambuilding! Ik zit nog effe uit te blazen van alle overleg (gedachte: teambuilden kun je beter tijdens een avondje in mijn eigen Fusiebar doen) als me gevraagd wordt uit te leggen wat ik van deze sessie verwacht, en wanneer ik tevreden weg ga volgende week (uit deze luxe gevangenis). Ik uit wat obligate woorden en mag daarna achteroverleunend luisteren naar de even obligate antwoorden van collega’s. U vraagt, wij draaien, mevrouw de Uberrectrix! Tot wel half negen draait de ingehuurde moderatordame aan het kennismakingsorgel, totdat het me duizelt; we fluisteren elkaar in hoe we zijn verworden tot het wezen dat we geworden zijn, aan de hand van een kerngebeurtenis uit onze jeugd. Ik kies spontaan voor het verhaal van vieze Jos. Honderd procent pijnlijk, sowieso, die repetieve verhalen over miskenning en de daaruit voortvloeiende machtshonger, tijdrovend, ergerlijk en vies. Ja, smerig, iets om meteen te deleten die drek, voordat het je leven verpest! En eindeloos kabbelend; voor het diner komen slechts drie mensen aan bod. Voor mij zal het overmorgen worden, maar mijn verhaal zit al vast in mijn hoofd.

Toch is er effect. Als in een bescheiden refter lepelen wij aan lange tafels het luxe twaalfgangen diner naar binnen en drinken elkaar toe, na de kaviaar met wijn, alles zwijgend en in gedachten verzonken. Genoeg gezegd! We stommelen de lange gangen in op zoek naar een echokamer om de woorden weg te slapen. Eerst nog het overleg voor morgenvroeg doornemen? De groeten! Mag het licht uit, het is mooi geweest!? Gute nacht, freunden.

Origineel: https://www.medewerkers.universiteitleiden.nl/nieuws/2025/04/de-dag-van-jasper-7-mei-2025?utm_source=Maileon&utm_medium=email&utm_campaign=250515%20medewerkersnieuwsbrief%20FWN%20NL&utm_content=https%3A%2F%2Fwww.medewerkers.universiteitleiden.nl%2Fnieuws%2F2025%2F04%2Fde-dag-van-jasper-7-mei-2025&cf=wiskunde-en-natuurwetenschappen&cd=fnw-bestuur-bureau